Er was maar één tegenvallertje gisteren. De dokter kwam zeggen dat hij nu absoluut geen bezoek meer mag krijgen (witte bloedcellen te laag). Alleen Daf , Jasper en ik mogen er nog bij. En het lijstje dat we hebben opgesteld met fijne dagen (die de slechte moeten compenseren) zal ook nog effe in de ijskast moeten. De eerste zes maanden geen uitstapjes, geen fritkot, restaurantbezoek, zwemmen, marktje,... Alle plaatsen waar veel volk is moeten we vermijden. Da's een beetje triestig toch? Maar ik ga op zoek naar de meest verlaten plaatsen in Vlaanderen. Daar kan ik dan achteraf nog een Trotter over schrijven :)
Ondertussen is het thuis een grote bouwwerf. Maandagavond belde de aannemer om te zeggen dat ze de volgende ochtend zouden beginnen breken. Joepie! Alles komt in een stroomversnelling nu. En met een beetje geluk is de hele living klaar tegen dat Rune binnen twee weken naar huis komt. De combinatie ziekenhuis - bouwwerf (mét stof en andere ongemakken) is wel hectisch maar gelukkig maar tijdelijk.
En, ah ja, er was toch nog bezoek binnengeslopen gisteren:
"'t Is ni waar! Hij is er eindelijk is ne keer! Is hij wel echt? "
(Het was de vierde keer dat ze langskwamen en de eerste keer dat hij niet op onderzoek of niet te ziek was)
"Het is te zeggen: hij is er van aan zijn hoofd tot aan zijn enkels. Maar waar zijn z'n voeten dan?"
Fraise doet een dansje terwijl ze Peeke uitlacht om haar konijnentanden.
En Rune, die kan er wel mee lachen :)
En voor de rest: kijkt hij de heeeele dag naar kookprogramma's...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten